ՔՄԾԻԾԱՂ 

Ամենից դժվար բանը սիրելն է:

Իսկ ոտներիցըս բարի բա՞ն - չկա՜: 
Իրենց շարժումով, որ քայլ է կոչվում, 
Նրանք ուզում են հենց ա՛յն կրճատել, 
Ինչի անունը տարածություն է, 
Հեռավորությո՜ւն, 
Որ և մեր միջև 
Ձգվել է իբրև մի մե՜ծ քմծիծաղ:

Խավարի համար պատասխանատուն 
Իմ մտքերը չեն, 
Այլ իմ աչքերը, 
Որ քեզ են ուզում կենդանացընել:

Եվ բույնն աստղերի ոչ թե երկինքն է, 
Այլ խոտն ու թուփը, 
Եվ իմ քայլերով 
Խրտնեցնում եմ ես նիրհած աստղերին. 
-Իմ չարությունը արդարացի է:

Կա գիշերային ինչ-որ մի թռչուն, 
Որ քրքիջով է միշտ արդարացնում 
Իր գոյությունը և մթան կյանքը: 
Ես, ի՜նչ է, չկամ թռչունի չա՞փ էլ:

Ու տուն եմ գալիս՝ 
Իմ բույնն եմ դառնում, 
Որ արդարացնեմ իմ գոյությունը: 
Խրտնած աստղերը նորից թառում են խոտին ու թփին, 
Քաղաքավարի «շնորհակա՜լ եմ» ասում ոտքերիս, 
Բարի՛ ոտքերիս, 
Որ ուզում էին սրտանց կրճատել 
Ա՛յն, 
Ինչ կոչվում է հեռավորություն, 
Եվ ինչ մեր միջև ձգվում է իբրև մի մե՜ծ քմծիծաղ:

Բայց թռչունի չափ ես չկա՛մ իրոք. 
Ես թևե՛ր չունեմ, 
Եվ անկարող եմ նաև քրքըջալ 
(Քրքիջի համար ո՜ւժ է հարկավոր):

Եվ իմ քրքիջը հազիվ դառնում է… նո՛ւյնպես քմծիծաղ...